سلام بر تو ای سرزمین تفتیده؛
سرزمینی که سراپای تو را عشق فراگرفته ؛
سرزمینی که خاکت شفابخش دردهای بی درمان است؛
سرزمینی که جگرگوشه زهرا و علی را در خود جای داده ای؛
سرزمینی که در آن امامی ندای «هل من ناصر ینصرنی» سر داد و کسی جز تیغ های شمشیر و تیزی نوک نیزه ها پاسخش را نداد؛
سرزمینی که صدای «هیهات من الذلّة» حسین در تو به آسمان رفت و سقف آسمان ها را شکافت؛
و سرزمینی که هنوز از تو صدای العطش کودکان به گوش می رسد؛
ای سرزمین تب دار کربلا که به حق کرب و بلا نامیده شدی! می خواهم با تو درد دل کنم...
السلام علیک یا حسین(ع)